Φώτα νέον
Υποβολέας του αφασικού παραμιλητού μας είναι τα μικρά θαύματα που αναζητούμε στις άδοξες μέρες μας,ως άρτυμα στην άνοστη καθημερινότητα και η δάνεια γνώση,αυτά που μας εκμυστηρεύτηκαν όλοι εκείνοι που κάποια στιγμή τόλμησαν να γράψουν για τον πόνο του ανθρώπου και των πραμάτων ή προσπάθησαν να τον γιατρέψουν με νότες και εικόνες.Εικόνες σε πλήρη αντιδιαστολή με αυτές που συνθέτουν τα pixel της οθόνης,στις οποίες βρίθει η αποθέωση της βλακείας,η διαστρέβλωση των γεγονότων και η υποτίμηση της νοημοσύνης των θεατών,εκμαιεύοντας,μέσω του περιεχομένου τους,πικρές παραδοχές συνηθειών μας που πλέον βούτηξαν σε λιμνάζοντα ύδατα,πάνω στα οποία διαχέονται φώτα νέον.
Η νέα τάξη πραγμάτων και η νέα τιθασευμένη κοινωνία της νωχέλειας απεικονίζονται,κυρίως η πρώτη ,η δεύτερη προκύπτει ως αποτέλεσμα της εκ του μακρόθεν παρακολούθησης της διαμόρφωσης αυτής,στα αποσπασματικά στιγμιότυπα σαν φωτογραφίες του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος.
Ο μετριοπαθής σχετλιασμός για την νεοσυντηρητική πραγματικότητα,αν και δεν πηγάζει από ηττοπάθεια,αλλά μάλλον από τον συστηματικό βιασμό της αίσθησης δικαίου,προβάλλει με δυσοίωνο τρόπο αυτά που έπονται.
Όταν δηλαδή οι οιμωγές των μανάδων με τα σφαγιασμένα αγγελούδια στην αγκαλιά τους,η απόγνωση για το αύριο και η προσπάθεια αντίστασης από τους μη έχοντες στην εκπόρνευση της αξιοπρέπειας τους δεν θα είναι παρά υπολανθάνουσες παράμετροι σε διαγράμματα οριακών παραγωγικοτήτων και επανασχεδιασμένων χαρτών.
Και εμείς απλώς θα αλλάζουμε κανάλι,εκφράζοντας την αποδοκιμασία μας για τα τεκταινόμενα.
Μόνο ο στίχος του ποιητή απέμεινε να με σαρκάζει αλύπητα:
-"Μας γέρασαν προώρως Γιώργο,το κατάλαβες;"
posted by still ill @ 9:52 PM
9 Comments:
Νιωθω οτι περιγραφεις αυτα που βλεπω σε δελτιο ειδησεων του ΑΝΤ1 και του καθε "μεγαλου" σταθμου.
Αληθεια, υπαρχει μια τετοια πραγματικοτητα και διπλα μας , μια ανοησια που σερνεται στις λασπες αλλα αν σηκωσεις λιγο τα ματια θα δεις και μια μυγδαλια να ανθιζει.Καποιες στιγμες νιωθω κι εγω τοσο μικρη και λιγη και αδυναμη να υψωσω τα ματια μου και με βλεπω να μεγαλωνω καθε μερα και εναν χρονο ...αλλα ευτυχως( για μενα και αυτους που με αγαπουν) τα καταφερνω στο τελος.
Απο το να κοιταμε συνεχεια χαμηλα, ξεχασαμε οτι υπαρχει και ουρανος...
καληνυχτες
Θα σου απαντήσω με κάτι που έγραφε ο Στρίντμπεργκ:"Αν όλοι αφήναμε το αλέτρι για να κοιτάμε τον ουρανό,ποιος θα όργωνε το χωράφι;",κάτι τέτοιο περίπου λέει,δεν θυμάμαι την ακριβή διατύπωση.
Με τι δύναμη cuentos να σηκώσεις το βλέμμα όταν τα καθημερινά προβλήματα σε κάνουν να αγωνιάς για το τι μέλλει γενέσθαι;
Όταν σε κυριεύει η απαισιοδοξία,η μιζέρια,η αίσθηση της αδικίας και η συνειδητοποίηση της κατίσχυσης του "δυνατού",ο ρομαντισμός δεν σου προσφέρει τίποτα.Δυστυχώς.
Σε ενδιαφερει πιο πολυ το μελλον σου απο το παρον?
Μην νομιζεις οτι ειμαι η σουπερ αισιοδοξη.Ειμαι ακριβως το αντιθετο αλλα καποιες φορες , νομιζω απο θυμο και αντιδραση στη μαυριλα μου, τα βλεπω ολα αλλιως...
Δεν με απασχολει το μελλον καθολου.
Εχω τρομερη αναγκη να αλλαξω το αμεσως επομενο δευτερολεπτο του βιου μου.
καληνυχτες
Μου θύμισες ένα live της Joplin όπου ακούγεται εμφανώς μαστουρωμένη να προτρέπει το κοινό να ζει την κάθε του στιγμή σαν να μην υπάρχει αύριο,κάτι που ίσως προσιδιάζε στη χίπικη κουλτούρα,για μένα όμως τώρα ακούγεται μελοδραματικά πομπώδες.
Το μέλλον υπάρχει γιατί υπάρχει και η ελπίδα για αυτό(επομένως διαφωνώ ριζικά και με τη δημοφιλή ρήση του Καζαντζάκη που πλέον κοσμεί μπλουζάκια για τουρίστες)και μας κάνει να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι.
Το θέμα όμως είναι πως και το παρόν μοιάζει σκληρό αλλά αφήνουμε τους άλλους να προσπαθούν να το αλλάξουν ενώ εμείς μένουμε παγιδευμένοι στα άγχη και τα πάθη μας,σε μια στείρα ομφαλοσκόπηση,καταλήγοντας να υιοθετούμε αυτό που κατηγορούμε-τον ατομισμό,κάτι που αντιδιαστέλλεται από την κοινωνία των πολιτών που ευαγγελιζόμεθα.
Όσο για την μαυρίλα που αναφέρεις,αυτή αποτελεί και το βασικό λόγο που λοιδορώ τον εαυτό μου σε αυτό το κείμενο.
Καλημέρα cuentos,καλημέρα θλίψη.
αγαπημένε μου, είσαι πολύ σεμνός και δεν διανοείσαι ότι ήδη η γραφή σου αποτελεί αντίδοτο.
Και για να είμαστε δίκαιοι απέναντι στη Janis, είχε πει "get it while you can, 'cause it ain't gonna be there when you wake up then", ρήση που εγώ ερμηνεύω κάπως διαφορετικά...
Αρχίζοντας από το τέλος,να διευκρινίσω πως δεν ήθελα να αδικήσω τη Janis,πώς θα μπορούσα άλλωστε;Ανάμεσα στα ακούσματα που συνόδευαν την νεανική επαναστατικότητά μας,κυρίως rock,η γεμάτη πάθος φωνή της με έκανε να κλαίω με το τρόπο που τραγουδούσε τα δικά της blues.Δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τον Morrison,αυτή όμως την λάτρευα.Ο δίσκος που είχε το ball and chain έμεινε στο σπίτι κάποιου παλιού έρωτα.Δεν τον ξανάκουσα ποτέ.
Και για να σου εξομολογηθώ κάτι καλέ μου,μιας και ήσουν ο πρώτος που σχολίασε κείμενο μου,ποτέ δεν κατάλαβα τι μπορεί να αρέσει σε κάποιον από αυτά τα λόγια που το μόνο άξιο μνείας είναι η ειλικρινής ανάγκη τους να ειπωθούν.Ιδιαίτερα κάθε φορά που διαβάζω τα δικά σου κείμενα,αναρωτιέμαι τι στο διάβολο θέλω και γράφω;
Δεν τα σημειώνω ούτε για να σε κολακεύσω ούτε επειδή περιμένω κάποια απάντηση.Απλά δε θα τολμούσα να σχολιάσω στο δικό σου(καλορίζικο το νέο)ιστολόγιο.
Αγαπημένε still ill, ξέρεις πολλούς που να γράφουν αυτά που έχουν ανάγκη να ειπωθούν; Εγώ όχι. Επομένως, πάλι απαντάς ο ίδιος στο ερώτημά σου.
Εγώ δεν σχολιάζω συνήθως διότι δεν έχω τίποτε να πω - δεν μου αρέσει να λέω απλώς "εύγε" και "συμφωνώ". Αλλά έρχομαι και διαβάζω. Και συχνά ξαναδιαβάζω. Και επιθυμώ να έρχεσαι και εσύ, και να μου μιλάς.
Κατά τα άλλα, τί να πω, ευχαριστώ - μάλλον νέα πατροκτονία προαλείφεται...
ΧΧΧ
Για μενα προσωπικά, τις τελευταιες μερες άρχισε επιτέλους να ξαναφαίνεται η ελπίδα :)
Κι ας ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα που την είχα απαγορέψει στον εαυτό μου.
Και υπάρχουν πάντα περιπτώσεις, και λιγότερο δραματικές ίσως, αν και το να έχεις π.χ. να σκεφτείς πώς θα πάρεις γάλα για το παιδί σου αύριο είναι δραματικο και φτάσαμε να το αντιμετωπίζουμε ως μελό περίπου.
Τι μπορεί τότε να σου προσφέρει ο ρομαντισμός? Ένα τραγούδι ίσως..
When you're knocked on your back - an' your life's a flop
and when you're down on the bottom there's nothing else
but to shout to the top - shout!
ίσα να ξαναπάρεις δυνάμεις για την ανηφόρα.
Απλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και η ελπίδα, όπως και οι φίλοι, είναι ο μόνος συνοδοιπόρος.
Να είσαι καλά:)
"Δώσ'μου την αγάπη σου για να πετάξω
και ένα άλλο κόσμο
να ζήσω να πεθάνω,
δώσε τη χαρά σ'αυτούς που πονάνε,
στ'αδέρφια μου,
σε όσους δε βρίσκουν αιτία
να γελάνε.
Σε σένα μιλάω,
έλα να φύγουμε μαζί
γιατί είναι Σάββατο βράδυ,
είναι Κυριακή πρωί".
Οι ονειρικοί στίχοι του Κ.Β. αφιερώνονται σε σας,τους αγαπημένους συνοδοιπόρους.
Να είστε καλά:)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home